Eğitim Sisteminin Değişmeyen Metaforları

İnsan yetenekleri, doğanın kaynakları gibidir. Genellikle çok derinlerde gömülüdürler. İyice aramak gerekir. Öyle ortalıkta, yüzeyde durmazlar. Ortaya çıkabilecekleri ortamın hazırlanması gerekir sonra. Tahmin edebileceğiniz gibi bunun yolu eğitimden geçmelidir. Dünyadaki tüm eğitim sistemleri şu anda reform içindeler. Ama bu yeterli mi? Değil. Reform artık yeterli bir çözüm değil çünkü, reform demek bozuk bir modeli tamir etmek demektir. İhtiyacımız olan eğitiminin evrim geçirmesi değildir, ihtiyacımız olan bir eğitim devrimidir. Artık eğitim olduğu şeyden başka bir şeye dönüşmelidir.

Evet yenilik zordur, çünkü insanların alışmakta zorlanacakları yeni şeyler yapmalarını gerektirir. Doğru varsaydığımız şeyleri sorgulamayı gerektirir, apaçık ortada olduğunu düşündüğümüz şeyleri yeniden gözden geçirmemizi gerektirir. Reform ya da değişimle ilgili en büyük sorun, sağduyunun koşulsuz kabulüdür. İnsanlar bir şeyi kabul ederler çünkü derler ki “Bu iş başka türlü yapılmaz, çünkü bu hep böyle yapıldı.”

Bir başka büyük sorun da uyum. Yıllar boyunca eğitim sistemlerimizi fast food modeline uyarladık. Uyarlamaya devam ediyoruz. Catering kalite güvence sisteminde iki model vardır. Bunlardan biri olan fast food modelinde her şey standarttır. Diğer model Zagat ve Michelin gibi restoranlardır, bunlarda hiç bir şey standart değildir. Her şey o anki duruma göre özel olarak hazırlanır. Eğitim dünyası olarak biz kendimize fast food modelini layık görüyoruz, bu yaklaşım ruhumuzu ve enerjimizi tüketiyor, aynı hamburgerlerin sağlığımızı tükettiği gibi.

Eğer sevdiğiniz işi yapıyorsanız zaman farklı işler, bir saat size 5 dakika gibi gelebilir. Ruhunuzla uyuşmayan bir işi yaparken ise beş dakika size saatler gibi gelir. Bu kadar çok sayıda genç insanın eğitimden umudu kesmesinin nedeni ruhlarını beslemiyor olması. Enerjilerini, tutkularını beslemiyor. Artık metaforları değiştirmenin vakti gelmedi mi?

Öğrenmemiz gereken şey formüller, tarihler, isimler midir, yoksa hangi durumda hangisini kullanacağımız mıdır? Bir şeyi uygulama kabiliyetimiz yerine ezberleme, akılda tutma yeteneğimizin ölçülüyor olması düşününce sahiden size de garip gelmiyor mu?

Bilginin her türünün birkaç tık uzağımızda olduğu, bilgisayar yazılımları ve akıllı cihazlarımızla pek çok şeyi yapabildiğimiz dönemde her şeyi ezberde tutmayı ve hatırlamayı dayatan eğitim sistemini sorgulayamıyor olmamızı nasıl açıklarız?

Düşüncelerine değer verdiğim, uzun süredir takip etmeye çalıştığım akademisyen Sir Ken Robinson, standardize okullardan, çocukların doğal yeteneklerinin gelişebileceği ortamlar yaratarak, kişiselleştirilmiş eğitime radikal bir geçişi savunuyor. İzlemenizi tavsiye ederim.